Een minzame kracht
“Wanneer vroeger vermoed werd dat iemand zou sterven, werd hem of haar door een priester het zogenaamde laatste oliesel toegediend. In dat ritueel werd aan de stervende gevraagd zijn zonden te belijden, om vergiffenis van de zonden te verkrijgen vooraleer de reis te maken naar het leven na de dood. Als teken van die tocht werd de stervende gezalfd met chrisma, gewijde olie. Men diende de stervende ook voor het laatst de communie toe, die werd beschouwd als de ‘spijs voor onderweg’ en om die reden viaticum heette. In veel gevallen maakte de persoon in kwestie de toediening van het sacrament niet bewust mee. Meestal werd immers gewacht tot men vermoedde dat de dood spoedig zou intreden vooraleer men de priester liet komen.
In feite gaat de traditionele praktijk zoals hierboven geschetst, in tegen de oorspronkelijke bedoeling van het sacrament van de ziekenzalving, namelijk door de zalving een zieke persoon weer kracht geven om het leven met hernieuwde moed aan te vatten. Hierbij staat het voorbeeld van Jezus centraal, die zieken de handen oplegde en genas. Vandaar dat men sinds het tweede Vaticaans concilie weer recht wil doen aan die oorspronkelijke betekenis door zieke, maar niet noodzakelijk stervende, mensen te zalven. Op die manier kan een echte ziekenzalving plaatsvinden.
In de dienst van de ziekenzalving zoals die nu bij voorkeur wordt uitgevoerd, wordt de zieke uitgenodigd stil te staan bij zijn leven. Als hij dit wenst kan hij zijn schulden belijden. Na een lezing uit de bijbel, gevolgd door enkele voorbeden, vindt de kern van de ritus plaats. Daarin legt men de zieke de handen op als teken van troost en geborgenheid. Hierop volgt de zalving op het voorhoofd en de handen. Hiermee wordt de Heilige Geest gevraagd de zieke bij te staan in zijn genezingsproces. Tot slot wordt de communie uitgereikt.”
(uit: “De ziekenzalving” uit Grote rituelen in de wereldgodsdiensten)
Er zijn twee gangbare praktijken: een individuele of een gemeenschappelijke ziekenzalving.
De ziekenzalving kan een zeer sterk zijn voor de zieke en zijn omgeving. Daarom is het belangrijk dat de zieke niet alleen is met de priester. Het sacrament is een gebaar van de Kerk en een gebaar van de hele gemeenschap, die aanwezig is om te bidden en te bemoedigen. Daarom wordt de ziekenzalving ook vaak toegediend in een gemeenschappelijke viering met ziekenzalving. Aan deze eucharistieviering neemt de zieke samen met zijn familie en de ganse gemeenschap deel. Deze hebben plaats in een sfeer van geloof, rust en christelijke blijdschap. Zo komt de ziekenzalving minder bedreigend over. Ze wordt verbonden met het gedragen zijn door de bredere geloofsgemeenschap.
Voor een individuele ziekenzalving contacteer je:
pastoor Dirk Spanhove
St. Antoniusplein 1, Oostende
059 32 02 63
0494 18 58 95
priester Nikolaas Vanneste
0494 12 42 46
Gemeenschappelijke ziekenzalving:
Gemeenschappelijke ziekenzalving in samenwerking met Samana
tijdens de viering op:
Meer info over het sacrament van de ziekenzalving op
http://www.gezinspastoraal.be/page/idgp-ziekenzalving/