Dertig jaar Kerstliederen aan de Visserskapel

‘Het hageld’ en ’t sneeuwde en ‘t miek er zo koud. De rijm lag op de daken …’ Zo erg was het nu ook weer niet, op Tweede Kerstdag aan de Visserskapel, maar een paraplu was zeker geen overbodige luxe. We telden er wel dertig. Symbolisch voor de dertigste editie van ‘Kerstsfeer rond de stal’ van Davidsfonds, Speelgroep Ocarina en Confrérie? Ondanks de bij momenten felle regenbuien zongen we met zijn tachtigen, wat dichter opeengepakt dan gewoonlijk, samen rond de kerststal kerstliederen. De muzikanten van Speelgroep Ocarina gaven het beste van zichzelf en dat werkte aanstekelijk op alle aanwezigen.

Precies dertig jaar geleden, op 26 december 1990, organiseerde de Confrérie van ’t Vynckx- en Woutermansambacht de eerste editie van ‘Kerstsfeer rond de stal aan de Visserskapel’. In de annalen van de Confrérie lezen we over die eerste keer: ‘we werden ‘gezegend met uiterst slecht weer, stortvlagen en stormwind. Ondanks deze grote hinder waren er meer dan dertig moedigen die het barre weer trotseerden (…) Om te schuilen voor de pletsende stortvlagen was er geen ruimte in de herberg, zodat de Visserskapel kraakte in het voegwerk om alle deelnemers te schutten.’

In de loop van de voorbije dertig jaar, vooral de laatste jaren, namen de wintertemperaturen geleidelijk toe … en ook het aantal deelnemers aan de kerstevocatie steeg: tot meer dan tweehonderd!

Maar … de geschiedenis herhaalt zich: ook de regen was deze keer weer van de partij. Wij waren aangenaam verrast dat, ondanks het barre weer, toch zoveel mensen opdaagden om samen met ons te zingen. Zij konden lang niet met zijn allen binnen in de Visserskapel om er te schuilen. De meeste dapperen trotseerden de regen, met of zonder paraplu, in de open lucht, op de banken rond de kerststal.

De kerststal aan de Visserskapel werd voor de eerste keer voor het openluchtaltaar geplaatst in december 1990. Het was de eerste van de negen stallen van de Confrérie die elk jaar her en der in de gemeente verspreid een plaatsje krijgen. Dertig jaar oud dus. Het is er een beetje aan te zien. Elk jaar lijkt de stal wat meer op de oorspronkelijke stal van Bethlehem. Maar niet de uiterlijke vorm telt. Wel de boodschap die erachter zit: een boodschap van vrede, aan de mensen van goede wil, die ons letterlijk en figuurlijk in de schoot geworpen wordt. Die boodschap is na meer dan tweeduizend jaar nog altijd niet overal doorgedrongen. Toch blijven we hoopvol, daarom blijven we zingen voor ‘vrede op aarde’.

Toen we ophielden met zingen en met Glühwein of warme chocolademelk en een ‘lukke’ toostten op de geboorte van het kerstekind en op het nieuwe jaar hield ook de regen op. Toen we begonnen op te ruimen pakten donkere wolken zich weer samen en even later openden de hemelsluizen zich opnieuw …
Dierk Rotsaert