Kennismaking met onze nieuwe deken Bart
Op de naamdag van Willibrordus, één van de eerste geloofsverkondigers van de Lage Landen, bellen we aan in de pastorie van de Middelkerkse Sint-Willibrordusparochie, de thuishaven van de nieuwe deken van Oostende-Blankenberge. Bart Lagrange, afkomstig uit Wakken-Dentergem, is naar kerkelijke normen met zijn 48 jaar een jonge deken. Een deken is binnen onze kerk een priester, die – namens de bisschop – een bepaald deel van het bisdom coördineert. Een tussenschakel als het ware tussen de parochie en de pastorale eenheid én het bisdom en de bisschop. Hij is deken van Knokke-Zoute tot Lombardsijde, en alles wat er tussen ligt.
Bart Lagrange is pastoor van de pastorale eenheid Sint-Andreas Middelkerke, een bonte verzameling van zeven parochies. Een pastorale eenheid die reeds deel uitmaakte van het decanaat. Onbekend is onze regio hem dus niet. Daar neemt hij nu sinds deze maand de taak van deken bij.
Het is de eerste keer dat de deken van Oostende niet zelf in Oostende zal wonen en er pastoor-deken zal zijn. Al zal hij er wel nu en dan voorgaan in officiële vieringen zoals op 15 november tijdens het Te Deum. Ook zijn plechtige aanstelling als deken op 14 januari zal in de grote kerk van Oostende plaatsvinden. In Oostende zelf wordt priester en gevangenisaalmoezenier Charles Lommens de bevoegde pastoor.
SAMEN OP WEG IN EEN VERANDERENDE MAAR AUTHENTIEKE KERK
In een veranderende en vernieuwende kerk, waar we volop inzitten, kunnen we ons de vraag stellen of een deken nog van deze tijd is? Het is duidelijk een kantelmoment in de geschiedenis van ons bisdom, aldus deken Bart. Vooral wat hun functie zal zijn. Het is ook voor de dekens zoeken hoe binnen een bisdom een aangepaste hedendaagse structuur vorm te geven, onder leiding van vicaris-generaal Marc Steen.
Onze deken ziet zijn functie als een overstijgen van het pastorale niveau van de parochie en de pastorale eenheid. Een functie waar de doorsnee gelovige en praktiserende katholiek op zich weinig contact mee heeft. De plaatselijke pastoor, diaken, parochieassistent, blijven de drijvende krachten aan de basis. Bart Lagrange wil als deken waar mogelijk de werking mee ondersteunen. Een vinger aan de pols houden, het leven van de basis delen. Zeg maar een enthousiasmerende deken zijn vanuit de achtergrond.
Het wordt de komende jaren niet gemakkelijk. Daar is deken Bart zich van bewust. Samen zoeken hoe we in deze tijd Kerk kunnen zijn wordt één van zijn opdrachten. En dat zal niet altijd gemakkelijk zijn, zeker niet om het aan de gelovigen uit te leggen. Er komt een tijd op ons af dat we niet alles wat er vandaag is ten koste van alles zullen kunnen behouden. Ook de pastorale eenheden zullen die oefening moeten maken. Zeker nu, na de gemeenteraadsverkiezingen, de druk vanuit de gemeentepolitiek zal vergroten om kerken te herbestemmen, misschien te sluiten of een aangepaste functie te geven. Deken Bart ziet het als zijn taak de pastorale eenheden en parochies hier in te begeleiden en bij te staan.
Ook het synodaal proces waar onze paus Franciscus zwaar op inzet, zal de komende tijd de weg naar de parochies vinden. Hoe kunnen pastorale ploegen daarmee aan de slag om daadwerkelijk een kerkgemeenschap te zijn waar de basis een volwaardige taak krijgt? Deken Bart wil de synodaliteit voluit een kans geven, nieuwe initiatieven aftoetsen en kijken wat mogelijk is. Welke initiatieven, dat is vandaag nog niet duidelijk. Maar in het samen-op-weg in onze vernieuwende kerk, moet het mogelijk zijn om nieuwe wegen te zoeken en niet bij voorbaat neen te zeggen. Het is duidelijk dat deken Bart niet de man is die alleen de boel zal samenhouden.
De oecumenische samenwerking met andere christelijke kerken waar voormalig deken Antoon op inzette, zal zeker verder gestimuleerd worden de komende jaren. Deken Bart wil ook kijken hoe we de dialoog met niet- en andersgelovigen kunnen aangaan. Hij is zich terdege bewust dat we een minderheidskerk geworden zijn in de huidige samenleving, waarbij de groep niet-gelovigen groter en groter wordt. Een Rooms-Katholiek eiland zijn, is niet de ideale toekomst.
Op decanaal vlak naar de gelovige aan de basis, zal er niet veel veranderen. Toch hoopt deken Bart een degelijke website met nieuws over het decanaat te kunnen realiseren met een redactieploeg. Misschien niet direct dat de gelovigen uit Knokke-Zoute veel interesse hebben met wat er in Lombardsijde leeft, maar in een stad als Oostende met vier pastorale eenheden zou het al een vooruitgang zijn dat de Oosteroever weet wat er in het Westerkwartier gebeurt, dat de rand ontdekt dat er in het centrum nog leven is, en vice-versa.
We ronden ons gesprek onder het Franciscaanse kruis van San Damiano af met hoopvolle woorden: “Ik hoop dat in eenzelfde hartelijke en positieve sfeer als nu verder gewerkt kan worden aan het opbouwen van een warme, open en gastvrije kerkgemeenschap. De tijd is veel veranderd en zal nog veranderen. Maar de boodschap van Jezus is krachtig en wendbaar genoeg om in elke tijd gehoord, gevierd en beleefd te worden. Altijd weer zullen mensen mekaar vinden om gemeenschap te vormen, om kerk te zijn. Wellicht op een andere manier, maar daarom niet minder authentiek. Laten we elkaar blijven beluisteren en samen – niemand uitgesloten! – op weg gaan, op zoek naar de best mogelijke wegen om te bewandelen. En hoe goed zou het zijn dat jonge mensen met hun enthousiasme en idealen mee zouden stappen en misschien zelfs koplopers willen zijn.”
Met een ‘Tot ergens onderweg! Vrede en alle goeds!’ nemen we afscheid.
(m.stas)
