Pelgrimeren is meer dan reizen. Het is ook een spirituele weg die vaak uitdaagt om een periode in ons leven los te laten, een nieuw begin mogelijk te maken, in beweging te komen en onze focus te richten op wat werkelijk belangrijk is: onze relatie met God en met elkaar. Samen met twee parochianen had ik de kans om in november een pelgrimstocht naar Rome te maken, met als doel de zeven pelgrimskerken te bezoeken. Deze oude traditie werd geïntroduceerd door de heilige Filippus Neri, een heilige Romeinse priester uit de 16e eeuw die de apostel van Rome wordt genoemd. Ze nodigt ons uit om de kern van ons geloof opnieuw te ontdekken, zeker nu de paus een jubeljaar heeft aangekondigd.
Het belang van Rome als bestemming voor pelgrims kan niet worden overschat. Rome is het hart van de katholieke Kerk, een plaats als een ‘lasagna’ van vele historische, culturele en geestelijke lagen. Met het Heilig Jaar dat in de advent is begonnen, een tijd van genade en vernieuwing, voelde het passend om juist nu deze tocht te maken. Het bezoeken van deze specifieke kerken heeft ook te maken met het symbolische getal ‘zeven’. Het symboliseert de volheid van het geloof: een ontmoeting met Christus, de heiligen en de wereldwijde gemeenschap van gelovigen. Deze kerken zijn ook allemaal basilieken. Een basiliek is in de katholieke kerk een kerk die een bijzondere betekenis heeft en is een eretitel die door de paus wordt toegekend.
De Zeven Kerken
Basiliek van Sint-Jan van Lateranen
Als de kathedraal van de paus en de moederkerk van alle kerken wereldwijd, vormt deze basiliek het startpunt. Het bisdom Rome is thuis in het gebouwencomplex rond de kerk. De paus is ook de bisschop van Rome. Hier voelden we ons verbonden met de universele Kerk, een herinnering dat we allemaal deel uitmaken van één lichaam in Christus.
Basiliek van Sint-Paulus buiten de Muren
Deze indrukwekkende basiliek, gebouwd op het graf van de apostel Paulus, herinnert ons aan zijn moedige geloof en toewijding aan de verkondiging van het Evangelie. Een moment van stilte bij zijn tombe inspireerde ons om ook ons geloof vrijmoedig te leven.
Basiliek van Sint-Pieter
Het hart van het Vaticaan en het graf van Petrus, de rots waarop Christus zijn Kerk bouwde. De pracht van deze basiliek nodigt uit tot verwondering, maar het was vooral de eucharistie die we ter plaatse meevolgden dat ons hart raakte. We zorgden er voor in de vroegte te gaan en konden zo files vermijden.
Basiliek van Santa Maria Maggiore
Deze basiliek, gewijd aan Maria, de moeder van de Kerk, bracht ons dicht bij haar liefdevolle zorg. Het zien van de kribbe van Bethlehem bewaard onder het altaar in een crypte, herinnerde ons aan de nederigheid en eenvoud van Christus’ komst. Hier was ook biechtgelegenheid, zelfs in het Nederlands.
Basiliek van Sint-Laurens buiten de Muren
Hier dachten we na over het leven en martelaarschap van Sint-Laurens, een diaken die zijn leven gaf uit liefde voor de armen. Deze basiliek is gelegen aan het Camp Verano, het grote kerkhof van Rome. Zijn voorbeeld spoort ons aan tot een leven van dienstbaarheid.
Basiliek van Sint-Sebastiaan buiten de Muren
Deze kerk herbergt, samen met andere plaatsen catacomben, waar de vroege christenen bijeenkwamen in tijden van vervolging. Het woord kata tas cumbas is hier ontstaan, omdat er vroeger een groeve was die later dus een begraafplaats werd. Het was indrukwekkend om op deze plek stil te staan bij het geloof van de eerste generaties christenen. Paus Johannes Paulus II verving deze kerk door een Romeins heiligdom aan Maria gewijd: de Divino Amore. Zelf verkoos ik de oude traditie van Filippus Neri te volgen.
Foto: Vlaams houtsnijwerk in de basiliek San Sebastiano
Basiliek van de Heilige Kruis in Jeruzalem
Deze basiliek, niet zo ver van Sint Jan van Lateranen met relikwieën van het kruis van Christus, bracht ons naar het hart van ons geloof: de overwinning van liefde en genade door Christus’ offer.
Samen met Lieve en Tim, aanwezig in Rome om te supporteren voor hun zoon die aan een interuniversitaire competitie deelnam in het zwemmen, deelden we verhalen, bezochten enkele kerken en bezienswaardigheden van de stad en baden we samen. We zorgden er voor niet overvallen te worden door pickpockets, doorstonden we diverse fouillages en veiligheidscontroles tegen het terrorisme en werden meesters in het gebruik van het openbaar vervoer ter plaatse. Er was tijd om samen te genieten maar tevens was het een moment van bezinning op mijn dertig jaar priesterschap. Het was een passende voorbereiding op het Heilig Jaar, waarin we worden uitgenodigd om onze eigen pelgrimage van geloof te ondernemen.
toen nog dicht
Met een hart vol dankbaarheid keerden we terug, geïnspireerd door de kracht van het geloof en de eenheid die we mochten ervaren. Pelgrimeren, of het nu naar Rome is of dichter bij huis, blijft een bron van vreugde, vernieuwing en een diepere verbondenheid met God.
(tekst en foto’s: priester Nikolaas)