Reis naar Ierland (3)
Bus Éireann brengt ons zo’n 200 kilometer naar de westkust van Ierland. Naar Galway, een levendig kuststadje gelegen aan de monding van de Corrib, die in de enorme Galway Bay uitmondt. We logeren in Salthill, een eindje buiten het centrum.
(Lees verder onder de foto)
In juli vindt hier het Galway International Arts Festival plaats – een soort Theater-aan-zee – met theater- en muziekvoorstellingen binnen en in open lucht. Een grote blauwe tent trekt meteen onze aandacht. We pikken er onverwachts op dag twee het optreden mee van Stewart Copeland, drummer van The Police, en een 30-koppig orkest. Schitterend!
The Promenade, langs de stranden en de zee, brengt ons telkens in de bruisende binnenstad, waar de vele straatmuzikanten en circusacts elkaar op afstand afwisselen. Jammer dat dit in Oostende niet meer kan/mag…
We verkennen het stadje langsheen het mooie pad naast de Corrib. Rond deze periode van het jaar zie je de wilde zalm hier springen tegen de stuw in de rivier op weg naar Lough Corrib om daar te gaan paaien. In het water tonen enkelen ons de kunst van het vliegvissen. We springen even binnen in Galway Cathedral, prominent met zijn groene koepel aanwezig in het stadsbeeld. Even verder lopen we het domein op van de University of Galway. Het stralende zonnetje nodigt ons uit in het groene park even te verpozen met ons boek.
(Lees verder onder de foto)
Op het punt waar de rivier de zee ontmoet bevindt zich Spanish Arch, een overblijfsel van de middeleeuwse omwalling. De kaaien errond zijn plaatsen van ontmoeting. Een bordje waarschuwt op meerdere plaatsen dat dit een alcoholvrije zone is. Voorzichtigheid is geboden… op geen enkele plaats is een omheining voorzien. Je hebt er een mooie uitkijk over het oude Claddagh-gebied. Ooit was Galway een klein vissersdorp, maar groeide later uit tot een welvarende ommuurde stad.
(Lees verder onder de foto’s)
Om hier meer over te weten te komen brengen we een bezoekje aan het Galway City Museum, gratis toegankelijk. Over drie verdiepingen wordt de historie van stad en streek vanaf de prehistorie uiteengezet. De gekleurde huizenrij bij het buitenkomen brengt ons via de (jacht)haven terug in het centrum. Eyre Square is de groene long en tevens het hart van het theaterfestival. De tocht terug via Salthill Prom brengt ons langs het Famine Ship Memorial. Het bestaat uit twee zandstenen monumenten die zijn uitgehouwen in de vorm van scheepszeilen. Elk zeil is gegraveerd met de namen van 50 schepen die de mensen vervoerden die aan de Grote Hongersnood ontsnapten. Deze schepen waren vaak slecht onderhouden en zorgden voor de snelle verspreiding van ziekten, wat resulteerde in veel doden tijdens de reizen.
(Lees verder onder de foto’s)
We laten Galway achter ons en trekken verder zuidwaarts naar het tussen de velden uitgesmeerde plaatsje Doolin. Van hieruit zien we in de verte de Cliffs of Moher, het belangrijkste natuurmonument van Ierland. Over een lengte van 8 km rijzen de imponerende kliffen zigzaggend op uit zee, waarbij ze van zuid naar noord in hoogte toenemen tot 214 m. Langs de randen van de kliffen lopen wandelpaden, deels met een beschermend muurtje erlangs. Hang niet de waaghals uit op de klifranden waar geen muurtje of hek aanwezig is; er vallen wel eens onvoorzichtige mensen naar beneden, zo waarschuwt de reisgids ons.
(Lees verder onder de foto’s)
Met een enigszins bang hartje ondernemen we de tocht alsnog bij een stevige wind. Diep beneden ons beuken de golven tegen de rotsen. De tocht zelf is letterlijk adembenemend met een prachtig uitzicht over de Atlantische Oceaan en de Aran Islands. In de rotsspleten in de loodrechte kliffen broeden allerlei zeevogels. De tocht eindigt bij O’Brien’s Tower, gebouwd om bezoekers ‘een blik te gunnen op de schitterende omgeving’. We blijken er niet alleen te zijn. Bussen toeristen overspoelen de site om toch maar dat ene perfecte kiekje te maken. De geweldige wandeling er naar toe is hen volledig ontgaan. In de rotsen is een bezoekerscentrum verwerkt, een architecturaal hoogstandje. Naast een cafetaria herbergt deze een interactieve tentoonstelling, waar we ondergedompeld worden in het verhaal van de kliffen belicht door de geologie, de natuur en de menselijke aspecten.
(Lees verder onder de foto’s)
De andere dagen in Doolin brengen we al wandelend en lezend door én genieten van ons ‘full Irish breakfast’. We brengen ook nog een bezoek aan Lahinch, een leuke badplaats in de buurt. De golven in Liscannor Bay komen hier goed binnenrollen, getuige de vele surfers die de zee bevolken. We maken een lange strandwandeling. Bij onze terugkeer is de vloed al zo sterk opgekomen dat we ons moeten haasten. In een mum van tijd is het strand volledig verdwenen onder de golven.
(Lees verder onder de foto’s)
De voorlaatste dag van ons reisje keren we terug naar Galway waar we nog één nachtje verblijven vooraleer we terugvliegen. Op Nuns’ Island bevindt zich een gemeenschap van Clarissen. Aangezien het in het begin van de 17e eeuw, door de aanhoudende vervolging van katholieken, illegaal was voor vrouwen om in Ierland een opleiding te volgen omdat ze religieus waren, kozen velen ervoor om te reizen naar Spaans-Vlaanderen (het huidige Noord-Frankrijk) om hun roeping te vervullen. Hiertoe was in 1609 een klooster opgericht in Gravelines. Speciaal voor Ierse vrouwen werd later een apart huis opgericht in Duinkerken. Toen de omstandigheden veranderden, besloten de zusters om in 1629 terug te keren naar Ierland. Oorspronkelijk waren ze gevestigd in Dublin, maar naarmate het aantal vrouwen dat zich bij de gemeenschap aansloot toenam, werden er dochterhuizen opgericht in o.a. in Galway. We vallen even stil in de kapel op het domein.
(Lees verder onder de foto’s)
’s Avonds besluiten we nog een bezoekje te brengen aan Galway’s bekendste pub O’Connors. Alleen al het interieur maakt het een bezoekje waard. Singer-naaimachines als tafels, een open haard met een waslijn waar kleding te drogen hangt, lampen en schelpen aan het plafond. Overal waar je kijkt, valt iets anders op. Schemerig verlicht met overal kleine zitgedeeltes, houtsnippers op de vloer. Live muziek, ontdaan van alle franjes: goede folk draagt zichzelf! Stuk voor stuk klassiekers die je wel móet meezingen. Hier nam Ed Sheeran in 2018 zijn ‘Galway Girl’ op. De Guinness smaakt uiteindelijk…
(Lees verder onder de foto’s)
Op weg naar de bus die ons naar het vliegveld in Dublin zal brengen nemen we afscheid van Galway en haar ‘girl’. Kristine en ik hebben enorm genoten van onze reis naar het groene eiland. We komen hier zeker nog eens terug!
(Johan Vervaeke)
