Reis naar Ierland (2)
Na een verkwikkende slaap en een stevig ontbijt trekken we onze stapschoenen aan voor een verdere verkenning van Dublin. We nemen nu de kade langs de Liffey in westelijke richting. Dit is duidelijk de meer authentieke kant van Dublin waar weinig veranderd is. Het indrukwekkend gebouw vlakbij de rivier is Four Courts, met zes Corinthische zuilen en koperen koepel dat rond 1800 gebouwd werd en onderdak bood aan de vier hoogste rechtsorganen in het toenmalige Ierland. Dat hier nog steeds recht gesproken wordt merken we aan de ‘zwarte’ mannetjes die haastig heen en weer lopen. Even verderop stappen we het binnenplein op van de Old Jameson Distillery. De vroegere fabriek is nu een (prijzig) museum. Whiskey is niet zo ons ding… behalve in de koffie dan!
(lees verder onder de foto’s)
We steken de Father Mathew Bridge over. Dit brengt ons tot bij Brazen Head, de oudste pub in Dublin. Op een rol van geschilderd perkament op de witgekalkte muren prijkt de datum van 1198. De vraag is of ze hier sinds die bijna mythische datum daadwerkelijk bier serveren? In elk geval komt Brazen Head voor in documenten uit ten minste 1653, wat nog steeds genoeg zou zijn om nummer 1 te zijn. ‘The best Irish Coffee in Town’ maakt ons best nieuwsgierig. We besluiten ’s avonds terug te keren.
(lees verder onder de foto’s)
Het is even zoeken naar het Guinness Storehouse, gelegen in St. James’s Gate. Naast de brouwerij kun je er een tour volgen waarbij het brouwproces en de geschiedenis van Guinness uit de doeken gedaan wordt. Omdat we niet zo’n fan zijn van het zwarte spul en de inkomprijs (ook hier) de pan uitswingt, zoeken we zelf wat op. De brouwerij werd in 1759 gesticht door Arthur Guinness. Hij overhaalde de eigenaar een huurovereenkomst voor 9.000 jaar te tekenen op deze locatie bij St. James’s Gate. Het bedrijf betaalt trouw elke maand 45 pond aan huur! Verder bleek hij een goeie baas. Zo gaf hij zijn werknemers bijvoorbeeld gratis gezondheidszorg, betaalde vrije dagen uit, gaf een weduwepensioen en bovendien een goed salaris. Toch valt er ons iets anders op: tot 1960 had het bedrijf een beleid om geen katholieken aan te nemen. Voor een land waar bijna 90% van de bevolking katholiek is, is dat op z’n minst frappant. Guinness is ook de oorspronkelijke uitgeverij van het Guinness Book of Records, in eerste instantie bedoeld om gespreksstof te leveren in cafés.
En dan is er nog de kwestie rond het embleem van Guinness, de harp. De Guinness familie was er als de kippen bij om een patent te nemen op het logo van dit Ierse symbool. Zodoende moest de regering op zoek gaan naar een compromis. Uiteindelijk kwam men op het idee om het spiegelbeeld van die harp te gebruiken als nationaal en officieel embleem.
(lees verder onder de foto’s)
Even verder ontdekken we, half verborgen achter de St.Catherine’s Church, zowaar een kleine grot gewijd aan Onze-Lieve-Vrouw van Lourdes. Hier vallen we even stil en ontsteken een (elektronisch) kaarsje. “De ‘Tree of Hope’ die hier geplant werd, streeft ernaar een plek van troost te bieden waar overlevenden hun geliefden kunnen herdenken die zelfmoord hebben gepleegd of met depressie leven. We stappen ook even de Whitefriar Street Carmelite Church binnen. Hier bevindt zich het reliekschrijn met de overblijfselen van St.-Valentine dat in 1836 vanuit Rome naar Dublin overgebracht werd. Voor romantische zielen…
(lees verder onder de foto’s)
Onze wandeling brengt ons bij het Dublin Castle, aan het begin van de 13e eeuw het bolwerk van de Normandiërs die de stad op de Vikingen veroverd hadden. Het kasteel is sindsdien continu in gebruik: als verdedigingswerk, als gevangenis, als schatkamer, als gerechtsgebouw,… In 1922, na de onafhankelijkheid van Ierland, werd Dublin Castle overgedragen aan de nieuwe Ierse regering. Van het oude kasteel is niet veel meer over. Vandaag bieden de ruimtes onder meer vergaderfaciliteiten en vinden er officiële staatsaangelegenheden plaats.
De Dubh Linn Garden is een rustige groene ruimte achter Dublin Castle. De naam “Dubh Linn” vertaalt zich naar “zwarte poel” in het Iers, verwijzend naar een donker getijdenpoel dat ooit gelegen was aan de samenvloeiing van de rivieren de Liffey en de Poddle, waar de tuin nu ligt. De tuin herbergt verschillende sculpturen en kunstinstallaties, waaronder een bronzen sculptuur ter herdenking van de Special Olympics die in 2003 in Ierland werden gehouden, met de namen van de 30.000 vrijwilligers die bijdroegen aan de spelen op plaquettes.
(lees verder onder de foto’s)
Wat verderop is het Trinity College gelegen, Ierlands oudste en meest prestigieuze universiteit. Het wandelen over de geplaveide stenen brengt ons zo binnen in een Harry Potterfilm. Een bezoek waard vanwege de prachtige architectuur van de gebouwen en de aangename tuinen om even te verpozen. In the Old Library is het Book of Kells gehuisvest – een evangeliemanuscript uit de 9e eeuw.
(lees verder onder de foto)
Een ommetje brengt ons bij de National Gallery. Aangezien de toegang gratis is (in tegenstelling tot de kathedralen!) stappen we hier even binnen. Tot de collectie behoren veel doeken van Ierse schilders, maar ook Vermeer, Van Gogh, Brueghel, Rembrandt, Picasso behoren tot de collectie. Best de moeite waard!
Terwijl we toch bezig zijn brengen we ook een bezoekje aan het National History Museum, een klassiek natuurhistorisch museum, met talloze vitrines vol opgezette beesten. Voor liefhebbers waarschijnlijk zeer interessant allemaal, maar ons oog valt op een kleine vitrinekast met daarin de installatie “Nest of War” gemaakt door de Ierse kunstenaar James Hayes. Het lege nest gemaakt van prikkeldraad en symbolische antitank-egels is een symbool van de nieuwe, door oorlog verscheurde realiteit waarin de Oekraïense natuur probeert te overleven. Vogels die hun nest hebben verlaten vanwege de zinloze oorlog van Rusland, zullen misschien nooit meer terugkeren. Een derde van de planten en dieren in Europa is te vinden in Oekraïne. De natuur is verbonden en kent geen grenzen, en de verwoesting van de Russische agressie in Oekraïne heeft gevolgen voor de biodiversiteit en voor ons allemaal.
Tijdens onze wandeling doorheen dit historische centrum van Dublin ontdekken we toevallig nog het Luke Kelly-standbeeld op King Street. Het herdenkt de legendarische in Dublin geboren zanger, folkmuzikant en acteur. Hij was een van de oprichters van de bekende band The Dubliners. Het is nog even zoeken naar een ander standbeeld van een jongedame die voorkomt in één van hun liederen, dat van Molly Malone. Zij vertegenwoordigt een oud, mysterieus verhaal dat zich afspeelt in Dublin en dat zich stevig heeft genesteld in de Ierse cultuur. De legende gaat dat Molly een mooi jong meisje was dat met vis leurde in de straten van Dublin tot ze plotseling stierf aan hoge koorts. Na haar dood, zo vertelt het verhaal, begon haar geest door de straten van Dublin te spoken tot op de dag van vandaag. Kwatongen beweren dat de manier waarop ze gekleed is ernaar verwijst dat ze niet alleen visverkoopster was maar na haar uren ook het bed deelde met mannen die haar daarvoor betaalden. ‘In Dublin’s Fair City’ geldt dan ook als het onofficiële volkslied van Ierland.
(lees verder onder de foto’s)
We eindigen deze zonnige namiddag in St. Stephen’s Green, één van de vele parken die Dublin rijk is met prachtige bloemenperken en vijvers. Het park herbergt een groot aantal belangrijke sculpturale monumenten uit de Ierse geschiedenis, waarbij ook hier een Famine Memorial niet mag ontbreken. Aangezien alle bankjes in het park bezet zijn behalve ene vleien we ons hier neer. Het blijkt een speciale bank te zijn, gemaakt uit kalksteen en opgericht in 1923, die is opgedragen aan een zekere Anna en Thomas Haslam voor hun onvermoeibare werk in hun campagne voor gelijke rechten voor vrouwen. Ze stonden vooral bekend om hun hulp aan de armen en hun steun aan de campagne tegen de slavernij, gevangenishervorming en matigheid.
(lees verder onder de foto’s)
En o ja, de ‘best Irish Coffee’ hadden we nog tegoed, weet je nog? Na een dubbele burger in het plaatselijke Hard Rock Café in het oudste en levendigste deel van Dublin, de Temple Bar, trekken we vol verwachting terug naar Brazen Head voor ons slaapmutsje. Misschien gezien het drukke moment toch niet de beste keuze. De Irish Coffee die we voorgeschoteld krijgen smaakt flets en is eerder lauw. Een domper op een mooie, boeiende, laatste dag in Dublin. Kristine en ik laten het niet aan ons hart komen. Morgen trekken we richting westkust, naar Galway.
(Johan Vervaeke)
