Reis naar Ierland (1)
We geven het grif toe: Ierland is niet meteen de meest exotische bestemming die je kunt kiezen. Het weer is er nogal wisselvallig. Motregen, nevel en mist, een regenboog of stralende zonneschijn. Je kunt er tegelijk zonnebrand en een natte broek opdoen! Dit laatste mochten we zelf ervaren. Aangezien we ons voorgenomen hebben vooral veel te wandelen is de temperatuur vrij aangenaam, maar snikheet is het niet. Al bij al kunnen we zeggen dat we bij de gelukkigen waren die relatief goed weer hadden.
Dat Kristine en ik er niet alleen zouden zijn, hadden we al snel door. Na eerder de Kelten en de Vikingen zijn het nu vooral toeristen die het land overspoelen, met vreedzame bedoelingen weliswaar. Maar Ierland stond al langer op het verlanglijstje, zodoende. De auto hebben we thuisgelaten, links rijden is niet zo ons ding. Met het vliegtuig naar Dublin en dan de bus op naar Galway en de Cliffs of Moher, dat was het plan. De klok terugdraaien hoeft niet, onze iPhone weet perfect waar we geland zijn. Ierse klokken lopen immers het hele jaar door één uur achter op de onze. De bus brengt ons van de luchthaven tot bij het hotel waar we inchecken. We hebben onszelf anderhalve dag gegeven om deze grootstad te verkennen. Dit moet lukken.
Dublin ligt aan de monding van de rivier Liffey. Aan weerszijden van de rivier bevindt zich het centrum van de stad, dat daarmee opgedeeld is in het ‘rijkere’ Southside en het ‘armere’ Northside. We starten onze wandeling langs de kade naar het havenkwartier van Dublin. Dit deel van de stad heeft een enorme transformatie ondergaan. Men heeft z’n best gedaan om dit eertijds in verval geraakte gebied opnieuw leven in te blazen met architecturale hoogstandjes zoals het Custom House en het National Convention Centre of de muziektempel 3Arena.
Een stukje verderop langs de kade passeren we langs The Famine Sculpture, een standbeeldengroepje van 6 hongerige emigranten en een uitgemergelde hond. Een herinnering aan de Grote Hongersnood in de jaren 40 van de 19de eeuw en de massa-emigratie die erop volgde. Bijna een miljoen Ieren stierven en nog zo’n anderhalf miljoen emigreerden. Een replica van een driemaster uit die tijd doet dienst als hongersnoodmuseum. Daartegenover huisvest een grondig verbouwde loods het EPIC The Irish Emigration Museum waar je alles te weten komt over de massale emigratie.
In het verlengde ligt The Human Rights and Poverty Stone, een gedenksteen voor slachtoffers van armoede. Je loopt er zo over. Kristine was immers aanwezig bij de onthulling ervan op 17 oktober 2008. Jammer dat hieraan geen aandacht besteed wordt in reisgidsen. De boodschap van de steen, dat slechts oprechte solidariteit en herstel in waardigheid een kentering kunnen teweeg brengen in de vele schrijnende situaties waarin mensen in armoede overal ter wereld zich bevinden, blijft helaas brandend actueel. Tijdens onze trip in Dublin zullen we vele bedelaars tegenkomen.
We lopen verder naar de Beckett Bridge, een elegante moderne brug over de Liffey die gemodelleerd is naar de Ierse harp. Als we deze oversteken komen we in de Docklands, het oude havengebied dat uitgroeide tot het trendy zakendistrict van Dublin. Hier vind je de Europese hoofdkantoren van Apple, Dell, Google en Microsoft. Het wordt wel eens lachend Silicon Docks genoemd, een miniversie van Silicon Valley. Zou het kunnen dat het gunstige fiscale klimaat en de gerichte Ierse overheidssubsidies hier iets mee te maken hebben? In de verte zien we nog het Aviva Stadium liggen, de nieuwe thuishaven van het Ierse voetbal- en rugbyteam.
Langzaam komen we terug in de ‘bewoonde wereld’ en besluiten toch eens van dat ‘zwarte’ vocht te proeven. We zetten ons in het zonnetje op een terrasje. Maar wie heel grote dorst heeft, kent beter de gebruiken in een Ierse pub. Zo hebben we na een tijdje door dat je niet bediend wordt, maar dat je je best zelf naar de bar begeeft. Wie vervolgens een Guinness bestelt, krijgt die vers getapt. Dat duurt even, want het bier moet op driekwart van het tapproces stabiliseren voordat het laatste deel getapt kan worden. In totaal duurt het net geen twee minuten: 119,5 seconden om precies te zijn. We laten het ons smaken!
We keren stilaan terug naar ons hotel via Grafton Street, dat zich tot een van de meest exclusieve winkelbuurten van Europa mag rekenen. De boulevard zit vol chique boetieks en restaurants, niet direct voor onze portefeuille. Onze centen besteden we liever aan de vele straatartiesten en -muzikanten die voor de typische sfeer zorgen. We steken de belangrijkste brug over de Liffey over, de O’Connell Bridge en komen terecht in O’Connell Street. Bij het indrukwekkende hoofdpostkantoor werd in januari 2003 een enorm kunstobject neergezet: The Spire, een glimmende roestvrijstalen naald van 121 m hoog, ook wel het Monument of Light genoemd, of minder eerbiedig ‘de roede naar God’. Ooit stond op de plek van de naald een beeld van admiraal Nelson, maar aangezien de Ieren het niet zo voor hem hadden, werd het standbeeld in 1966 opgeblazen door voormalige IRA-leden.
We nemen ons avondmaal in het restaurant van het Arlington Hotel, waar het ganse jaar door normaal elke avond een Traditional Irish Dance Show plaatsvindt à la Riverdance. De zaak zit stampvol maar te laat beseffen we dat op zondagavond de slotmatch van het EK voetbal tussen Engeland en Spanje plaatsvindt. We gunnen de Ieren dan ook de overwinning van Spanje van harte.
Het vervolg van onze trip naar Ierland is voor volgende week.
(Johan Vervaeke)