God gebeurt… GODDANK
En het werd zomer… zong Rob De Nijs in lang vervlogen tijden. Nu ja… zomer? We kenden een eerder natte julimaand, waarbij een waterachtig zonnetje zich slechts af en toe liet zien, en ook augustus doet ons slechts dromen van betere tijden. Godzijdank viel er – althans voor de sportliefhebber – heel wat te beleven de afgelopen periode. Er was het EK voetbal, de Ronde van Frankrijk en als kers op de taart de Olympische Spelen. Tous ensemble supporterden we vanuit de huiskamer voor ‘onze’ Belgische helden.
Echte helden zijn dan weer die honderden Vlamingen die zich onbaatzuchtig op weg begaven naar de vele dorpjes in het Waalse landsgedeelte, met laarzen, trekker en dweil, om er vele landgenoten tot steun te zijn. Dienstbaar, in de zorg voor mensen die getroffen waren door de watersnood. Goddank zijn er mensen die zich ook vandaag het lot van hun naaste aantrekken, die ‘uw liefde voor de mens handen en voeten geven’ door hun concrete inzet.
Ook tijdens de hongerstaking van een groep sans-papiers in de Begijnhofkerk in Brussel leefden heel wat burgers mee met deze mensen zonder verblijfspapieren, luisterden naar hun noodkreten, boden hulp waar nodig en brachten hun situatie onder de aandacht. God gebeurt… waar iedereen welkom is. Niet door te oordelen maar door te begrijpen, niet door uit te sluiten maar door in de armen te sluiten. Goddank!
Het coronaverhaal loopt stilaan op zijn einde – althans dat hopen we – nu we met z’n allen massaal geprikt worden. Wie had ooit kunnen bedenken dat ons leven, onze samenleving, de wereld zo anders zou zijn? Als deze pandemie ons iets geleerd heeft, dan wel dat we meer dan ooit op elkaar zijn aangewezen. “Hoe kunnen we elkaar helpen?”, klonk het gans deze periode door. God gebeurt daar waar mensen naar mensen omzien. Goddank! In tijden van crisis zijn mensen creatief én solidair. Laten we dat dan ook niet na deze crisis vergeten!
In de grondtoon dat nu zijn einde kent lag de focus op de ‘diaconie’, de dienstbaarheid, naast liturgie en verkondiging een grote pijler in ons christelijk leven. Voor christenen betekent dit een inzet die, naar het voorbeeld van Jezus, geworteld is in een Bijbelse spiritualiteit. De Barmhartige Samaritaan was onze leidsman doorheen dit jaar. Jezus is en blijft onze grootste inspiratiebron. Wij zijn gegeven aan elkaar omdat Hij zich gegeven heeft aan ons in brood en wijn. In het laatste hoofdstuk van de Hebreeënbrief staat dit mooie citaat: ‘Vergeet de gastvrijheid niet; door haar hebben sommigen zonder het te weten engelen onthaald.’ (Hebr 13, 2) Daar gebeurt God, goddank!
Met volgende anekdote sluiten we dit werkjaar mooi af.
Vroeger was er in de abdij van Westvleteren een oude monnik die je op zijn fietsronde vaak een kaartje aanbood, waarop stond: ‘waar twee of drie in mijn Naam samen zijn, daar ben Ik in hun midden’. En ook: ‘vraagt en u zal gegeven worden’. Voor de kinderen opende hij zijn ‘spekkedoze’. De snoepjes zagen eruit alsof ze nog van voor de oorlog waren. Maar broeder Dries leerde ons drie belangrijke dingen. Eén: het is zo belangrijk om in relatie te treden, te vragen, te vertellen en te vertoeven bij de Heer. Twee: die relatie met God kunnen wij enkel ten volle beleven in gemeenschap met elkaar. God komt in ons midden wanneer wij samen zijn in Zijn Naam. En drie: broeder Dries vertelde aan iedereen dat hij daarvan leefde. De grote pijlers van liturgie, diaconie en verkondiging, allemaal bezegeld met het eenvoudige gebaar van een ‘spekkedoze’.
Gebed
Om zoveel, God, mogen wij U danken:
dat Gij ons in dit leven geroepen hebt,
dat Gij ons toevertrouwd aan elkaar
om uw liefde handen en voeten te geven.
Om uw Zoon Jezus danken wij U:
in Hem leren wij U steeds beter kennen.
Om uw Geest mogen wij danken:
Hij leidt ons op de weg van het evangelie.
Dat wij niet zelfgenoegzaam worden,
dat wij uw liefde voor ons
nooit vanzelfsprekend vinden.
Dat wij, geborgen in die liefde,
blijven groeien in dankbaarheid.
Amen.
