GOD GEBEURT… Hij is bij ons!

God gebeurt… daar waar mensen zich in Jezus’ voetspoor ten dienste stellen van mensen. Dit is een belangrijke opdracht voor wie leerling wil zijn van Jezus. De grondtoon van dit werkjaar legt de focus op onze inzet voor anderen. Deze inzet is steeds geworteld in bijbelse spiritualiteit.

Het is een vreemde tijd voor de vrienden van Jezus. Ze hebben zichzelf opgesloten in een bovenkamer, ze hebben zichzelf als het ware in quarantaine gezet. Ze weten het allemaal zo goed niet meer. Ze voelen zich door Hem verlaten, ze zijn bang, ze twijfelen, hun geloof wankelt. Jezus is dood, maar tóch leeft Hij. Hij is er niet meer, maar soms is Hij weer in hun midden. Ze zijn verschrikt en weten niet wat te denken. Is dit echt Jezus hier voor hen of is het een verschijning?

Thomas gelooft het allemaal niet en wil Hem met eigen ogen zien. Hij komt pas tot geloof wanneer hij Hem mag aanraken. De vrienden op weg naar Emmaüs, ontgoocheld na de dood van hun goede vriend en grote voorbeeld, ontmoeten Hem onderweg maar herkennen Hem niet. Pas bij het breken van het brood, dringt de betekenis van de woorden ‘Ik zal er zijn’ tot hen door.

De verhalen die we in deze paastijd lezen, willen een antwoord geven op dat vreemde idee van ‘lichamelijke verrijzenis’, voor de leerlingen toen, maar ook voor ons nu. De leerlingen hebben tekenen nodig om te ervaren dat het wel degelijk om de echte, reële Jezus gaat: de tekenen van zijn lijden in handen en voeten, Jezus die vraagt om vis en die op eet, het breken van het brood bij hen thuis. Anderzijds voelen ze aan dat Jezus voortaan op een andere manier bij hen aanwezig zal zijn, zo ervaren ze in het plotseling verschijnen en verdwijnen, het binnenkomen door de gesloten deuren (van ons hart).

 “Waar en hoe kunnen wij voortaan de levende, verrezen Heer merkbaar, tastbaar ontmoeten?”

Onderweg in ons leven mogen we God ontmoeten. Hij ‘verschijnt’ op ons pad en houdt ons gezelschap. Hij luistert naar ons verhaal, naar onze vragen, onze wensen. In het gebed ontmoeten we God, in onze weg naar binnen, naar onszelf. Onszelf af en toe in quarantaine plaatsen heeft te maken met dit naar binnen gaan, naar de kern, naar wat er echt toe doet. Het hoeft ons niet opgelegd te worden, maar het laat ons een kans te herbronnen, persoonlijk, maar ook als kerkgemeenschap en als samenleving. Het geeft ons de kans om spiritueel in beweging te blijven want alleen wie onderweg is kan aankomen.

De maatregelen laten ons momenteel niet toe om met (veel) mensen op weg te gaan. Toch mogen we ook hier een voorbeeld nemen aan Jezus. Sommige mensen onder ons zien het vandaag misschien even niet meer zitten, raken ontmoedigd door de langdurige crisis, zijn wat moedeloos. Jezus leert ons hoe ook wij vandaag tochtgenoot kunnen zijn voor anderen door te luisteren – al dan niet via de telefoon – , door de ander aan te moedigen om te vertellen wat hem of haar bezighoudt. Mensen willen hun verhaal doen, vandaag allicht meer dan anders hebben we de nood om beluisterd te worden. Christen zijn is dan niet weg lopen maar het uithouden bij de lijdende en de ontgoochelde mens.

In de Schrift mogen wij het verhaal van God met de mensen ervaren. Voor de leerlingen toen was het niet altijd even duidelijk. Een woordje uitleg was op zijn plaats. Ook vandaag mogen wij Gods licht over ons leven laten schijnen. Onze levenservaringen herlezen vanuit de Bijbel en er uit leren dat nieuw leven bij Hem mogelijk is, dat de dood doorgang naar verrijzenis is. De bijbel is niet alleen een boek om te lezen maar ook om te leren, te groeien, om te leven.

Ook in de eucharistie mogen we Jezus ontmoeten. Aan het breken van het brood gaan de leerlingen Hem herkennen. In het breken en het delen in de eucharistie mogen ook wij Hem vandaag bij ons aanwezig weten. Ook dat missen we nu heel hard: het samenkomen rond de altaartafel, maar ook rond de vergader- en feesttafel. We kunnen nu tijdelijk niet meer het brood met Hem breken en Hem in de eucharistie ontmoeten maar ontmoeten we Hem ook niet in het delen van ons gebed, van onze solidariteit, van ons telefoongesprek en schrijven, van onze zorg om mekaar, om zieken en mensen die alleen zijn? Ook daar komt Hij aanwezig. Hoe groot zal de vreugde zijn als we als geloofsgemeenschap weer kunnen samen komen.

God is er, in Jezus, Hij is bij ons! Zijn aanwezigheid in onze menselijke wereld is voortaan alleen te merken door tekens, die alleen worden gezien en ervaren door diegenen die geloven dat Jezus’ liefde sterker is dan de dood. De leerlingen moeten niet langer meer achter Jezus aanlopen, het is nu omgekeerd, Jezus komt in hun midden, onverwacht, niet meer van deze wereld, maar als een lichtende gestalte, als een vurige Geest. Hij stelt hen gerust ‘Vrede zij met u’ en stuurt hen op pad. Ze krijgen een opdracht. Het licht en de vreugde van de ontmoeting moet gedeeld worden. Is dat ook zo bij ons? Als je Hem in deze coronatijd in je binnenkamer ontmoet, hou het niet voor jezelf maar vertel het, deel het en je vreugde zal een licht ontsteken dat nooit meer dooft. Wij allen hebben er nood aan.

Gij komt tot ons, gans onverwacht, in alle mooie dingen, in ’t Woord dat Gij nu tot ons spreekt, in ’t brood dat Gij hier met ons breekt, in ’t hart dat dankbaar slaat,’, zo klinkt het ‘in het lied dat we nu zingen’, al is ook dat momenteel jammer genoeg nog niet mogelijk!

Gebed bij de grondtoon

Laat dit samenzijn, God,
vervuld zijn van uw Geest:
dat onze woorden elkaar
en onze gemeenschap mogen opbouwen.
Dat Jezus, uw Zoon,
ons voor ogen mag staan
bij al ons overleggen en plannen:
zo kan alles ten goede komen aan het leven
van de mensen en de wereld,
omdat wij elkaar laten leven
in de ruimte van uw liefde.
Blijf ons nabij, Gij, Grote Liefde
die ons allen draagt.
Amen.